سکوت

تو در فتنه از حد به در کردی تو با من ز بد هم بدتر کردی ز سوی نگاه تب آلودت من تشنه را تشنه تر کردی پس از آرزوها پس از جستجوها ندانی که ای مه چه ها کردم تو را بین خوبان جدا کردم صدا را به دل مبتلا کردم ته کوچه نامت صدا کردم تو درد مرا از درون میکشی تو من را به موج جنون میکشی به حرف تب و تاب و تن تنها مرا تا رگ ارغنون میکشی سکوت...

چه رفتن ها که می ارزد به بودنهای پوشالی چه آغوشی، چه امیدی به این احساس تو خالی کبوتر با کبوتر مانده اما از سر اجبار در این دنیای تودرتو، تو دیگر از چه می نالی یکی را دوستش داری که او دنبال غیر از توست کجا دیدی جهانی را به این شوریده احوالی کلاغِ آخرِ قصه هنوزم مانده در راه است برای آخری زیبا، دگر پیدا چه تمثالیبمان تنها که تنهایی به این "تن" ها شرف دار سکوت...